Λεπτή ειρωνεία, ασεβές χιούμορ, υπεροψία και ναρκισσισμός χαρακτηρίζουν τον Χέρμαν, τον ήρωα της «Απόγνωσης», που είναι και ο αφηγητής-συγγραφέας αυτού του μυθιστορήματος του Ναμπόκοφ (της γνωστής «Λολίτας»). Ένας συγγραφέας, που θεωρεί καλλιτεχνικό δημιούργημα ό,τι και να κάνει. Ακόμα και όταν σχεδιάζει φόνο για «επικερδείς» λόγους.
Η μετάφραση (από τα Αγγλικά) του Αυγούστου Κορτώ, εμπλουτίζει το πνεύμα του Ναμπόκοφ, ο οποίος έγραψε αυτό το
μυθιστόρημα το 1932 όταν ήταν στο Βερολίνο, το εξέδωσε το 1937 (χωρίς να πουλήσει) και το μετέφρασε ο ίδιος από τα Ρωσικά στα Αγγλικά το 1965, οπότε και έγινε γνωστό.
Απόλαυσα τη γραφή του Ναμπόκοφ, πάνω σε ένα χαρακτήρα αυτάρεσκο, που απολαμβάνει τις πολλές και συναρπαστικές του ιδιορρυθμίες και ενδεχομένως, δεν θα έπρεπε να αντιμετωπιστεί ιδιαιτέρως σοβαρά.
Ο τύπος αυτός ύστερα από μια τυχαία συνάντηση με τον Φέλιξ, έναν άνδρα που τον θεωρεί σωσία του, αποφασίζει να εκμεταλλευτεί το γεγονός και να εξυφάνει μία «δυνάμει» επικερδή πλεκτάνη, που τον οδηγεί στη μεταμφίεση, την προδοσία και εντέλει στον φόνο, παρά το γεγονός ότι έχει διαβάσει Νστογιέφσκι και άλλους κλασικούς και γνωρίζει ότι ένα έγκλημα δεν μένει ποτέ ατιμώρητο, ακόμα και ψυχολογικά όταν μπορεί να βαραίνει τη ψυχή σου για πολλά χρόνια. Αλλά είπαμε, θεωρεί τον εαυτό του καλλιτέχνη και αλάνθαστο.
Το μυθιστόρημα αυτό (εκδ. Πατάκη) διαβάζεται με ενδιαφέρον και οδηγεί τον αναγνώστη σ’ έναν κόσμο ανατροπών, όπου τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται.
