...Σε σένα φίλε, που μπήκες στη ζωή μου έτσι ξαφνικά και μου άλλαξες τις συνήθειες. Σε σένα που γεννήθηκες 21 Απριλίου 2018, ανήμερα μιας θλιβερής επετείου για την Ελλάδα, την επιβολή της δικτατορίας των συνταγματαρχών το 1967 που κράτησε επτά ολόκληρα χρόνια. Πού να ήξερες; Ευτυχώς, σε δυο μέρες ήταν η γιορτή του Αγίου Γεωργίου, που γιόρταζε ο παππούς σου και έτσι ξεχάστηκε το θέμα με διπλές χαρές στην οικογένεια. Μόνον εγώ, που είχα ζήσει τη χούντα ως φοιτητής, τη θυμόμουνα. Αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία.
Για σένα, λοιπόν, το σημερινό μου σημείωμα, που πήρα τηλέφωνο τους γονείς σου την άλλη μέρα και τους ευχήθηκα, όλα τα σχετικά: «συγχαρητήρια, να σας ζήσει, να γίνει μεγάλος και τρανός, να τον χαίρεστε», μαζί με τη γυναίκα μου, την Αθηνά, που είχε περάσει και εκείνη τις αγωνίες της μανούλας σου, λες και ήταν η ίδια έγκυος.
Για σένα, που μάθαινα -από την Αθηνά- ότι μεγάλωνες σωστά, εκατοστό το εκατοστό, γραμμάριο το γραμμάριο, κιλό το κιλό, διότι δεν ήταν δυνατό να αφιερώνω το χρόνο μου σε έναν κακομαθημένο μπόμπιρα (με το συμπάθιο), που είχε έξι δικούς του να τον φροντίζουν (γονείς, γιαγιάδες και παππούδες). Έτσι νόμιζα, δηλαδή, ότι θα απέφευγα κάθε ανάμιξη, μέχρι που οι γονείς σου μας έβγαλαν βόλτα για να σε γνωρίσουμε από κοντά και πήγαμε σε ένα εστιατόριο με σχετικές προδιαγραφές για σένα και το καρότσι σου.
Ήταν το βράδυ της καταιγίδας της 23ης Ιουνίου 2018, κατά την οποία έπεσαν στην Αττική 270 κεραυνοί! Και ένας επί πλέον, που με συγκλόνισε: «Θα θέλαμε να γίνεις ο πνευματικός του πατέρας», μου πρότειναν ο πατέρας σου ο Θοδωρής (ανιψιός μου εξ αγχιστείας) και η μητέρα σου η Ελένη, μια πολύ γλυκιά κοπέλα. Και σε ρωτώ φίλε Γιωργάκη: μπορούσα να αρνηθώ την τιμή που μου έκαναν και να μη γίνω νονός σου; Άσε, που κι εσύ ήσουν πολύ γλυκούλης, ήσυχος και μας γοήτευσες.
Έτσι λοιπόν, την προηγούμενη Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2018 (που διεξαγόταν το δημοψήφισμα στη γειτονική πΓΔΜ για τη συμφωνία των Πρεσπών, άλλη ιστορία αυτή…) σε βαπτίσαμε πανηγυρικά στη Μητρόπολη των Αθηνών και εγώ ανακηρύχθηκα «πνευματικός πατέρας» σου. Να ζήσεις και να σε χαιρόμαστε Γιωργάκη μου και μη ρωτήσεις μεγαλώνοντας με τι άλλα θέματα ασχολιόταν τούτη εδώ η στήλη, διότι θα απογοητευτείς. Είναι σκληρός (και τρελός) ο κόσμος που μεγαλώνεις και εύχομαι η δικιά σου γενιά, να τον κάνει καλύτερο, αγόρι μου.
(Τελείως προσωπικό από τη μόνιμη στήλη μου στην Αμαρυσία 6/10/2018)
