19/5/18

Σκέψεις πάνω σε μια ταινία

Είδα την ταινία «Το ταλέντο» του Υβάν Ατάλ. Παρουσιάζεται ως κωμωδία με τον Ντανιέλ Οτέιγ και την Καμέλια Τζορντάνα. Η σύνοψη στο myfilm.gr λέει: «Μετά από ένα περιστατικό, ένας λαμπρός καθηγητής γνωστός για τις εκρήξεις του, αναγκάζεται να αναλάβει μια φοιτήτρια που αδίκησε για να τη βοηθήσει για να συμμετάσχει σε ένα διαγωνισμό ρητορικής». 

Η ταινία αρχίζει και στα πρώτα πλάνα βλέπω μια κοπέλα, μελαψή, κατσαρομάλλα, εμφανώς όχι γαλλίδα, να ανεβαίνει τρέχοντας τα πεντακάθαρα μαρμάρινα σκαλιά του Πανεπιστημίου. Ο φακός ζουμάρει στη μεταλλική πινακίδα που γράφει «Université Paris 2 Panthéon - Assas» και μετά πάλι στην κοπέλα. Ατημέλητη και ανέμελη. Σκούρο τζιν παντελόνι και άσπρα αθλητικά παπούτσια. Από πάνω, φανέλα μέσα από μπλούζα με φερμουάρ και από πάνω φούτερ με κουκούλα. Στον ώμο της κρέμεται σκούρα επίσης τσάντα. Μπροστά της μερικοί άλλοι φοιτητές και φοιτήτριες διασχίζουν ψηλές τζαμένιες πόρτες περνώντας δίπλα από έναν ψηλό σεκουριτά μαύρο, κουστουμαρισμένο, με το σχετικό ταμπελάκι στο στήθος, ο οποίος ενώ αφήνει όλους να περνούν, εκείνη την εμποδίζει. Τι συμβαίνει; Σκέφτομαι. Τι βλέπω εδώ; Face Control; Μήπως δεν είναι πανεπιστήμιο αλλά βιτρίνα κάποιας μυστικής υπηρεσίας; Μήπως δεν είναι κωμωδία, αλλά αστυνομική περιπέτεια; Μήπως έχω διαβάσει τη σύνοψη άλλης ταινίας; Σεκουριτάς στην είσοδο πανεπιστημίου; Αστυνομοκρατία, δηλαδή, όπως θα έλεγε και ο ηλικιωμένος υπουργός μας της Παιδείας;
«Φοιτητική ταυτότητα», της λέει με αυστηρή ευγένεια ο σεκουριτάς. Ανέκφραστος. Η κοπέλα δυσφορεί, κάνει μια γκριμάτσα, βγάζει την κάρτα της, τη δείχνει και εκείνος παραμερίζει αφήνοντάς την να περάσει, σε ένα χώρο εξίσου αποστειρωμένο, όσο η σκάλα της εισόδου. Ένα αίθριο, που νομίζεις ότι ανήκει σε νοσοκομείο. Απίστευτη καθαριότητα και παντελής έλλειψη κομματικών αφισών, ή ανακοινώσεων συλλόγων για εκδηλώσεις και φοιτητικά φεστιβάλ. Μοιάζει με ταινία επιστημονικής φαντασίας.
Η κοπέλα φτάνει στο κατάμεστο και απαστράπτον αμφιθέατρο καθυστερημένη, για να την υποδεχθεί ένας καθηγητής ρατσιστής, θρασύς και προσβλητικός απέναντί της. Περιμένω τους φοιτητές, να ξεσηκωθούν και να τον χτίσουν με τούβλα πάνω στη γυαλιστερή έδρα του με συνοπτικές διαδικασίες, όπως είχε γίνει στη χώρα μας. Ή να τον πλακώσουν στο ξύλο και να τον στείλουν στο νοσοκομείο, που κι αυτό έχει συμβεί. Όμως όχι. Απλά τον αποδοκιμάζουν, ενώ αρκετοί με smartphone τον τραβούν σε βίντεο, το οποίο ανεβάζουν στη συνέχεια στο διαδίκτυο με αποτέλεσμα να εκτεθεί ο καθηγητής. Ούτε βιαιοπραγίες, ούτε τίποτα… 
Η συνέχεια είναι ακόμα πιο ενδιαφέρουσα, αλλά στέκομαι στο πόσο διαφορετικοί είμαστε εμείς. Εδώ, στη χώρα που δίδαξε τη Δημοκρατία.
(Από τη μόνιμη στήλη μου στην Αμαρυσία της 19/5/2018)