18/6/17

Τα αστέρια μου κι εγώ

«Άγγελε καλησπέρα. Από πότε έχεις να φύγεις από το διάλειμμα σε ταινία;», με ρωτά φίλος στο Messenger, με τον οποίο μάλιστα η προηγούμενη συνομιλία μας, επί άλλου θέματος, τελείωνε έτσι (και κάνω copy-paste): «Και πάλι σ ευχαριστώ. Όπως και για τις κινηματογραφικές κριτικές σου!»
Αιφνιδιάζομαι, υποψιάζομαι ότι για κάτι έχει απογοητευτεί, αλλά του γράφω αμέσως: «Δεν κατάλαβα την ερώτηση. Βλέπω τις ταινίες μέχρι τέλος, ακόμα και όταν δεν μου αρέσουν. Σε δημοσιογραφικές προβολές, που γίνονται χωρίς διάλειμμα, αν έχει τύχει να έχω φύγει νωρίτερα (λόγω κάποιας ανάγκης, επειδή βλέπουμε δύο μαζί) έχω μετανιώσει. Από αίθουσα έχω φύγει στο διάλειμμα, μόνο σε θεατρικές παραστάσεις. Τι σου έτυχε και με ρωτάς;»
«Το "Ήρεμο πάθος" που του έβαλες 3 αστέρια! Και δεν είμαι από αυτούς που δεν διαβάζουν ποίηση και λογοτεχνία, για να με κατηγορήσεις. Όταν βρεθούμε από κοντά θα σου πω τις απόψεις μου». Μου γράφει.

(Το «Ήρεμο πάθος» είναι μια δραματική βιογραφική ταινία για την Αμερικανίδα ποιήτρια Έμιλι Ντίκινσον, από την οποία ταινία έμαθα ότι η Ντίκινσον προερχόταν από γονείς πουριτανούς, περιορισμένη αλλά με ανοικτό μυαλό, καταπιεσμένη, αλλά εμπνεόμενη από την καταπίεσή της έγραφε ποιήματα, που δημοσίευε ανώνυμα (από τη Βικιπαιδεία έμαθα επίσης ότι αναγνωρίσθηκε μετά θάνατον ως η καλύτερη ποιήτρια του 19ου αιώνα μαζί με τον Γουόλτ Γουίτμαν). Στην κριτική μου, τελείωνα ως εξής: «Η ταινία θα ικανοποιήσει το κοινό που λατρεύει την ποίηση και τη λογοτεχνία γενικότερα, αλλά ίσως κουράσει τους αμύητους, λόγω και της μεγάλης διάρκειας»). 
Γράφω λοιπόν στο φίλο μου: «Τα αστέρια είναι μεγάλος βραχνάς. Είχα "ορκιστεί" να μη βάζω, αλλά στο myfilm.gr (site που φιλοξενεί τις κριτικές μου) είναι απαραίτητα... Δεν είσαι ο μόνος που αντιδράς. Παρακολουθώ τα αστέρια σε γνωστό περιοδικό: όταν οι κριτικοί έχουν 4 ή 5, οι θεατές βάζουν 1 ή 2 και αντίστροφα. Οι δύο ώρες στο "Ήρεμο Πάθος", όπως γράφω, είναι "μεγάλη διάρκεια", η ταινία όμως έχει ενδιαφέρον…». Και η ηλεκτρονική συνομιλία μας τελείωσε εκεί.
Με το φίλο μου θα τα πούμε και από κοντά, αλλά θυμήθηκα τη κουβέντα μας, όταν βγαίνοντας από ένα θερινό κινηματογράφο που είχα πάει με τη γυναίκα μου για να δούμε μια κωμωδία, με την οποία το κοινό γελούσε. Στο τέλος άκουσα διάλογο θεατών που έλεγαν ότι εάν είχαν λάβει υπόψη τους «το ένα αστέρι μιας κριτικής, θα είχαν χάσει αυτή την κωμωδία».
Ήταν η ταινία «Για όνομα του Θεού», που δεν την είχα δει δημοσιογραφικά για να τη βαθμολογήσω «καλή» και αυτή με 3 αστέρια (πλούσιο θέαμα -δεν έχω ταξιδέψει και στο Κουρσεβέλ-, περιπέτεια, πλοκή, κουρασμένος βέβαια ο Ζαν Ρενό δε λέω, αλλά ωραίες οι «κόρες» του, εξυπνακίστικες ατάκες, δύο ευχάριστες ώρες, θυμήθηκα απίστευτες περιπέτειες με τον Ζαν Πολ Μπελμοντό ακόμα και στην Αθήνα). Αν την πετύχετε τώρα το καλοκαίρι, δείτε την. Δεν θα ξεκαρδιστείτε, αλλά θα περάσετε καλά. Δεν κάνουν αόρατο το Empire State Building, ούτε κλέβουν το Fort Knox, ένα απλό βιολί Stradivarius, θέλουν να βάλουν στο χέρι. Για όνομα του Θεού.

INFO
Για όνομα του Θεού
Προβάλλεται από 1/6/17
Είδος: Κωμωδία
Σκηνοθεσία: Πασκάλ Μπουρντιό
Παίζουν: Ζαν Ρενό, Ριμ Κερισί, Καμίλ Σαμού, Μπρούνο Σάντσες, Πασκάλ Ντεμολό
Σύνοψη: Η Καρόλ είναι μία εσωστρεφής ειδικός εφαρμογών πληροφορικής, που ακόμα ζει με τη μητέρα της. Η Καρολίν είναι μία αυθάδης κλέφτρα που συχνάζει στα πολυτελή ξενοδοχεία της Γαλλικής Ριβιέρας. Οι δύο νεαρές γυναίκες δε γνωρίζουν η μία την άλλη, ούτε έχουν τίποτα κοινό. Τίποτα, επειδή ο πατέρας τους έφυγε πριν τη γέννηση τους, και δεν τον είδαν ξανά ποτέ. Μέχρι τη στιγμή που ο Πατρίκ… εμφανίζεται και πάλι! Ο διεθνώς καταζητούμενος κλέφτης βρίσκεται στα τελευταία του και αποφασίζει να αναπληρώσει τον χαμένο χρόνο με τις κόρες του, συναντώντας τις για ένα κοινό σκοπό: την κλοπή ενός βιολιού Στραντιβάριους, αξίας 15.000.000 δολαρίων. Ανάμεσα σε γκάφες, τον ερασιτεχνισμό και τους διαπληκτισμούς μεταξύ τον κορών του, ο Πατρίκ θα αντιληφθεί πως αυτή του η επιστροφή είναι κάθε άλλο παρά εύκολη…
Διανομή: Odeon