22/10/15

Ο αστακός – The lobster

Υπόθεση: Στο εγγύς μέλλον και σύμφωνα με τους κανόνες της Πόλης, όσοι χωρίζουν και μένουν μόνοι, συλλαμβάνονται και μεταφέρονται στο Ξενοδοχείο. Εκεί, είναι υποχρεωμένοι να βρουν ένα σύντροφο μέσα σε 45 μέρες. Αν αποτύχουν, μεταμορφώνονται σε κάποιο ζώο της επιλογής τους και αφήνονται ελεύθεροι στο Δάσος. Ένας απεγνωσμένος Άντρας δραπετεύει από το Ξενοδοχείο, βρίσκεται στο Δάσος όπου ζουν οι Μοναχικοί, και ερωτεύεται, παρ’ όλο που κάτι τέτοιο είναι ενάντια στους κανόνες τους.

Κριτική: Το θέμα για το οποίο παλεύουν οι άνθρωποι στον «Αστακό» είναι η μοναξιά, η ανικανότητα να βρουν κάποιο σύντροφο «κάποιον, που να τους τρίβει την πλάτη στα σημεία που δεν φτάνει μόνος του ο άνθρωπος» και ουσιαστικά η αγωνία του να πεθαίνεις μόνος. Το είπε και η Ανν Χάθαγουεϊ στον Ρόμπερτ Ντε Νίρο στην ταινία «Ο αρχάριος», όταν διαπίστωσε ότι την απατούσε ο άντρας της. «Δεν θέλω να πεθάνω μόνη, θα ήθελα να με θάψουν δίπλα στον άντρα μου». Αλλά το θέμα της μοναξιάς σε εκείνη την ταινία, τέθηκε μεταξύ σοβαρού και αστείου, σε έναν κόσμο γεμάτο καλοσύνη και χαρά. Έστω και επίπλαστη.
Στον «Αστακό», ο κόσμος είναι διαφορετικός, αλλόκοτος μέχρι σουρεαλιστικός. Αλλά, εδώ μιλάμε για μια αλληγορία που ανήκει στον Λάνθιμο. Σ’ αυτόν τον καταθλιπτικό λοιπόν κόσμο του Λάνθιμου, οι άνθρωποι συμπεριφέρονται με συγκεκριμένους τρόπους, που λίγο μοιάζουν με τον δικό μας. Κινούνται αργά, μονοκόμματα, θυμίζουν ρομπότ, μιλούν χωρίς να εκφράζουν συναισθήματα και είναι σκληροί στο βάθος. Η μοναξιά, τους έχει χτυπήσει κατακέφαλα και κάποια εξουσία το εκμεταλλεύεται. Τους περιθάλπει σε ένα μοναχικό, εντυπωσιακό ξενοδοχείο (το σκηνικό ανήκει το Parknasilla Hotel στη νοτιοδυτική ακτή της Ιρλανδίας), αλλά με πολύ αυστηρούς κανόνες.
Δυστυχώς, ο χωρισμένος και ενταγμένος σ’ αυτό το καταπιεστικό περιβάλλον Κόλιν Φάρελ, που θα προσπαθήσει να δραπετεύσει στο παρακείμενο δάσος, όπου υπάρχουν και άλλοι Μοναχικοί άνθρωποι, θα πέσει πάλι σε καταπιεστικό περιβάλλον. Παράνοια.
Η ταινία είναι ανοιχτή σε πολλές ερμηνείες. Έχει στοιχεία μαύρου χιούμορ, άλλοτε αστείου και άλλοτε ενοχλητικού. Η αφήγηση είναι λίγο χαοτική και το μόνο που μου έμεινε τελικά, είναι η ερμηνεία του συμπαθητικά αγνώριστου Κόλιν Φάρελ, που έχει εμφάνιση ταλαίπωρου δημοσίου υπαλλήλου, βγαλμένου από ελληνική ταινία. Εξαιρετικός.
Το στίγμα του «Αστακού», το δίνει το τραγούδι των τίτλων τέλους και το οποίο  προέρχεται από άλλη ταινία. «Το παιδί και το δελφίνι» του Γιαν Νεγκουλέσκο (1957), το οποίο τραγουδά η Σοφία Λόρεν στα Ελληνικά και έχει τίτλο «Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη». Έλα ντε… Και το κακό είναι, ότι για την απάντηση, πρέπει κάποιος να αντέξει τον «Αστακό» μέχρι το τέλος.

Σκηνοθεσία: Γιώργου Λάνθιμου
Παίζουν: Κόλιν Φέρελ, Ρέιτσελ Βάις, Ολίβια Κόλμαν, Άσλεϊ Γιένσεν, Αριάν Λαμπντ, Τζον Σ. Ράιλι, Λέα Σεντού, Aγγελική Παπούλια, Μάικλ Σμάιλι, Μπεν Γουίσοου
Προβάλλεται από 22/10/15