Υπόθεση: Ο Αλεξάντερ είναι ένα παιδί όπως όλα: ενεργητικός, περίεργος κι αφέλης. Είναι επίσης εκπαιδευμένος δολοφόνος. Ο Αλεξάντερ, μαζί με άλλα παιδιά της ηλικίας του, αφήνουν συχνά την ασφάλεια του καταφυγίου τους για να εκτελέσουν τις εντολές του μοναχικού πατριάρχη Γκρέγκορι. Παρά την ψυχρή φύση τους, τα παιδιά δεν καταλάβαιναν ποτέ τη βαρύτητα των πράξεων τους. Ο Αλεξάντερ μόλις έγινε έντεκα χρονών. Ο Γκρέγκορι φέρνει στην κοινότητα τους μια νεαρή μητέρα με τον 11χρονο γιο της, Λίο. Ο Λίο είναι διαφορετικός από τα παιδιά που ζουν εκεί, είναι κοινωνικός και συναισθηματικός. Έχει περάσει πολύ καιρό στον αληθινό κόσμο, έξω από αυτόν που είχε δημιουργήσει ο Γκρέγκορι. Ο Αλεξάντερ είναι έκπληκτος και περίεργος- δεν έχει ξαναδεί αυτή τη συμπεριφορά. Όταν ο Λίο εξαφανιστεί, ο Αλεξάντερ θα νιώσει προδομένος. Αμφισβητεί τα διδάγματα του Γκρέγκορι και τις αποστολές τους. Τα 12α γενέθλια του πλησιάζουν, και βλέπει πια με άλλα μάτια τον ηθικό κώδικα του Γκρέγκορι. Η συνεχώς αυξανόμενη ένταση μεταξύ τους θα οδηγήσει τον μικρό Αλεξάντερ σε μια τραγική μη αναστρέψιμη πράξη.
Κριτική: «Το 2010, διάβασα ένα άρθρο στους New York Times για τις φυλές παιδιών-δολοφόνων στην Κολομβία, που αποκαλούνται «Σικάριος». Πέρα από τις φρικιαστικές πράξεις αυτών των παιδιών, δεν ξέρω γιατί έμεινε μαζί μου αυτή η εικόνα για τόσο πολύ καιρό», αυτό δηλώνει ο σκηνοθέτης της ταινίας και θεωρώ ότι τα λέει όλα.
Επικαλείται μάλιστα και μια φράση του Λουΐ Μπουνουέλ, πως «δεν υπάρχει πιο σουρεαλιστική εικόνα από έναν άνθρωπο να σκοτώνει έναν άλλο». Εγώ θα συμπλήρωνα πως είναι ακόμα πιο σουρεαλιστική, η εικόνα ενός παιδιού να σκοτώνει και να μην αντιλαμβάνεται τη βαρύτητα της πράξης του.
Αυτό κάνουν τα παιδιά του Γκρέγκορι (εξαιρετικός για άλλη μια φορά ο Βενσάν Κασέλ, που τον είδαμε πρόσφατα στο «Να μείνει μεταξύ μας», όπου αποπλανείται από μια 16χρονη), που γεννιούνται και ανατρέφονται σε ένα μυστικό, μίζερο και τρισάθλιο μέρος, έξω από μια επίσης μίζερη μεγαλούπολη, που δεν κατονομάζεται.
Ο παράλογος και εφιαλτικός χώρος που μεγαλώνουν, μου θύμισε κάτι από το μεξικάνικο φιλμ «Το κάστρο της αγνότητας» (1973) του Αρτούρο Ρίπστεϊν και το ελληνικό «Κυνόδοντας» (2009) του Γ. Λάνθιμου και εννοώ, ότι τα παιδιά δεν έχουν καμία επαφή με το φυσιολογικό κόσμο, θεωρώντας νορμάλ μόνο όσα γνωρίζουν μέσα στον τρισάθλιο μικρόκοσμό τους.
Από εκεί και πέρα, το σουρεαλιστικό σύμπαν της ταινίας συντηρείται και εξελίσσεται προκαλώντας το ενδιαφέρον του θεατή, ο οποίος μένει ικανοποιημένος τόσο από την ερμηνεία του Βενσάν Κασέλ, που υποδύεται τον οργισμένο, ταραγμένο και εκδικητικό προς την κοινωνία Γκρέγκορι, όσο και των παιδιών με πρώτο τον Τζέρεμι Σάμπριελ, που υποδύεται τον Αλεξάντερ, το παιδί που ανακαλύπτει την πραγματικότητα.
Του Άριελ Κλέιμαν
Με τους Βενσάν Κασέλ, Τζέρεμι Σάμπριελ, Νάιτζελ Μπάρμπερ, Φλοράνς Μετζάρα
Προβάλλεται από 6/8/15
