12/8/15

Μπάνιο στο Φάληρο

Αύγουστος ήταν και τότε και τα σχολεία κλειστά και τα θαλάσσια μπάνια απαραίτητα "για την υγεία του παιδιού" και για να "περάσει ανώδυνο χειμώνα", οπότε... 
Με τη μητέρα, τη θεία και τον ξάδερφο, λεωφορείο από τη λεωφόρο Κηφισίας, στάση πλατεία Αγίας Λαύρας στο Μαρούσι. Η γραμμή λεγόταν "Πειραιάς - Δροσιά", κατεβαίναμε στάση Ιππόδρομο και από εκεί παίρναμε το λεωφορείο "Καλλιθέα - Φάληρο", για να μη περπατάμε και πολύ και μας βγει ξινό το μπάνιο. Η θερινή γραμμή-εξπρές "Κεφαλάρι - Βουλιαγμένη" δημιουργήθηκε αργότερα (ενθουσιασμός) και καταργήθηκε πολύ αργότερα (απογοήτευση).
Ύστερα ήταν η θάλασσα, η αμμουδερή παραλία, η εξέδρα, οι βάρκες με κουπιά (τα ταχύπλοα ήταν άγνωστα), οι καμπίνες για να αλλάζουμε ρούχα (εμείς τα αγόρια δεν είχαμε πρόβλημα, βγάζαμε τα ρούχα και μέναμε με το βρακί, τα μαγιό ήταν για τους μεγάλους) στο τέλος της ημέρας, όταν ήταν να πάρουμε το δρόμο για την επιστροφή. 
Πλατσουρίζαμε στο νερό μέχρι να κουραστούμε και λίγες φορές ακούγαμε τη φράση "μη πηγαίνετε στα βαθιά". Επίσης, λίγες φορές ακούγαμε τη φράση "έλα να φας", διότι όταν ξεθεωμένοι από την κούραση βγαίναμε από το νερό, ζητούσαμε φαγητό μόνοι μας. Κεφτέδες και πατάτες τηγανιτές, το ευκολότερο για τη μεταφορά. Η τομάτα κοβόταν εκείνη την ώρα με το σουγιά-ενθύμιο του ελληνικού στρατού (μαζί με το παγούρι που διατηρούσε κρύο το νερό), από τη θητεία του πατέρα, ο οποίος σπάνια (έως καθόλου) ερχόταν μαζί μας στη θάλασσα (οι εφημερίδες είχαν αργία την Πρωτοχρονιά, την Πρωτομαγιά και το Πάσχα μόνον, όχι όπως σήμερα κάθε τρεις και λίγο). Άλλωστε βρισκόταν νοερά κοντά μας, διότι οι μανάδες μας αφενός μας εξηγούσαν ότι θα έπρεπε να έχουμε υποδειγματική συμπεριφορά "μη το μάθει ο πατέρας σου" και αφετέρου στο θέμα των δαπανών μας θύμιζαν "αυτά μας έδωσε ο πατέρας, δεν υπάρχουν άλλα λεφτά" και το πλέον καθοριστικό: "Είστε τυχεροί που μπορείτε και ερχόσαστε στο Φάληρο, άλλα παιδιά δεν έχουν αυτή την τύχη".