Λευκός ελέφαντας - White elephant

Υπόθεση: Ο Τζούλιαν και ο Νίκολας, δύο ιερείς που εργάζονται στη “Villa Virgin”, μια παραγκούπολη στις φτωχογειτονιές του Μπουένος Άιρες, προσπαθούν σκληρά να βοηθήσουν τους ντόπιους. Ο Τζούλιαν χρησιμοποιεί τις πολιτικές του διασυνδέσεις για να προχωρήσει η κατασκευή του νοσοκομείου. Ο Νίκολας αποφασίζει να τον ακολουθήσει, λίγο αφού έγινε μάρτυρας της δολοφονίας των ανθρώπων της κοινότητας που ζούσε, από παραστρατιωτικές δυνάμεις. Βαθιά προβληματισμένος, βρίσκει καταφύγιο στην αγκαλιά της Λουτσιάνα, μιας νέας άθεης κοινωνικής λειτουργού. Καθώς η πίστη του αποδυναμώνεται, η βία στα καρτέλ κλιμακώνεται. Όταν σταματούν και οι εργασίες στο νοσοκομείο με υπουργική απόφαση, το ξέσπασμα είναι αναπόφευκτο.

Κριτική: Η έκφραση «λευκός ελέφαντας» στην Αργεντινή χρησιμοποιείται όταν ένα πρόβλημα βρίσκεται μπροστά σου, αλλά εσύ υποκρίνεσαι ότι δεν το βλέπεις.
Κάτι σαν το πραγματικό αποτέλεσμα των ευρωεκλογών 2014 στη χώρα μας, όπου οι συζητήσεις αναλώνονται γύρω από αριθμούς και ποσοστά σύγκρισης βουλευτικών εκλογών με εκλογές για την Ευρωβουλή μεταξύ των δυο πρώτων κομμάτων, ενώ κάποιο τρίτο κόμμα γιγαντώνεται  σαν ελέφαντας (για να πλησιάσω τον τίτλο της ταινίας), με κίνδυνο να ποδοπατήσει τα δυο κόμματα που ακόμα διαπληκτίζονται για τα νούμερά τους (κυριολεκτικά και μεταφορικά).

Στην ταινία, «λευκός ελέφαντας» αποκαλείται ένα μισοτελειωμένο νοσοκομείο στα όρια του Μπουένος Άιρες και κοντά στην παραγκούπολη που το περιβάλλει, το οποίο έχει γίνει καταφύγιο άστεγων. Εκεί καταφθάνει ο Νικολά (Ζερεμί Ρενιέ) ένας ιερέας κυνηγημένος για άγνωστους λόγους από κάποιο άλλο βίαιο καθεστώς και προσπαθεί να ενταχθεί βοηθώντας όποιους και όσους μπορεί, ακόμα και εμπόρους ναρκωτικών, οι οποίοι κατ’ αυτόν έχουν εξελιχθεί σε έμποροι από λόγους ανάγκης.

Οι πλούσιοι τοπικοί πολιτικοί παράγοντες μαζί με την επίσης πλούσια Εκκλησία κωφεύουν συστηματικά απέναντι στο πρόβλημα της εξαθλίωσης και στις συνέπειές της, δεν στέλνουν χρήματα για την αποπεράτωση του νοσοκομείου, αλλά ούτε κάνουν και κάτι για τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης, με αποτέλεσμα στις τοπικές εξεγέρσεις των κατοίκων «μαζί με τα ξερά να καίγονται και τα χλωρά», ενώ οι καταστάσεις εξωθούνται συνεχώς στα άκρα με διαδηλώσεις και επεισόδια.

Ο ιερέας κουβαλώντας ενοχές επειδή δεν είχε μπορέσει να σώσει το προηγούμενο ποίμνιό του, βρίσκει παρηγοριά στην αγκαλιά της τοπικής κοινωνικής λειτουργού (Μαρτίνα Γκούσμαν) και τελικά αποβαίνει μοιραίος για το ντόπιο ιερέα Τζούλιαν (Ρικάρντο Ντάριν), που βρίσκεται συνεχώς σε άγονες διαπραγματεύσεις με την Εκκλησία και τους παράγοντες της τοπικής αυτοδιοίκησης.

Τελειώνοντας η ταινία, σε βοηθάει να υποθέσεις για ποιο λόγο κυνηγούσαν το Νικολά στην αρχή της. Η άρχουσα τάξη θέλει πάντα να υπάρχει εξαθλίωση σε μικρό ή μεγάλο βαθμό, ενώ αυτοί που προσπαθούν να βοηθούν τους εξαθλιωμένους βρίσκονται στο στόχαστρο και είτε διώκονται, είτε αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τις προσπάθειες. Το ζητούμενο είναι, να μη βλέπουν τον λευκό ελέφαντα.

Ντοκιμαντερίστικο το στυλ της ταινίας, αξιοπρόσεκτες οι ερμηνείες και γενικά μια ενδιαφέρουσα κινηματογραφική εμπειρία.

Σκηνοθεσία: Πάμπλο Τραπέρο

Με τους: Ρικάρντο Ντάριν, Ζερεμί Ρενιέ, Μαρτίνα Γκούσμαν

Προβάλλεται από 29/5/14

(Κριτική μου στο myFilm)