Η Φιλομένα μια μικροαστή,
συνταξιούχος και θρησκευόμενη νοσοκόμα που όταν ήταν 14 ετών σε μοναστήρι, της
πήραν το παιδί της (ως «καρπό αμαρτίας») βάζει σκοπό στη ζωή της να το βρει. Σ’
αυτό θα προσπαθήσει να τη βοηθήσει ένας μεσοαστός, κυνικός, εκλεπτυσμένος και
μορφωμένος δημοσιογράφος (πρώην εργαζόμενος για το BBC). Οι διαφορές μεταξύ τους τεράστιες,
αλλά ο κοινός σκοπός τους (για τον καθένα με διαφορετικά κριτήρια) θα τους
φέρει κοντά και θα τους γίνει μάθημα: η Φιλομένα θα ζήσει από κοντά τους
τρόπους, τους οποίους χρησιμοποιεί η δημοσιογραφία για να δημιουργεί και να
συντηρεί θέματα και ο Σίξσμιθ, ο πρώην δημοσιογράφος, θα καταλάβει πως
διαμορφώνονται και εξελίσσονται οι χαρακτήρες των θρησκευόμενων ανθρώπων, οι
οποίοι έχουν και αυτοί δικαίωμα να είναι σκληροί κάποτε, ή και κυνικοί. Πέραν
από το γεγονός ότι μπορεί να διαθέτουν και βιτριολικό χιούμορ.
Η Τζούντι Ντεντς κλέβει την παράσταση ως Φιλομένα, μια
τρυφερή ηλικιωμένη γυναίκα
με σκληρά χαρακτηριστικά, μεγαλωμένη με αυστηρά θρησκευτικές αρχές, η οποία αν και δέχθηκε σκληρό κτύπημα από το περιβάλλον της, διατηρεί το χιούμορ της και έχει τη δύναμη να συγχωρεί, σε αντίθεση με τον Στιβ Κούγκαν, του οποίου ο κυνισμός δεν του επιτρέπει τέτοιες πολυτέλειες.
με σκληρά χαρακτηριστικά, μεγαλωμένη με αυστηρά θρησκευτικές αρχές, η οποία αν και δέχθηκε σκληρό κτύπημα από το περιβάλλον της, διατηρεί το χιούμορ της και έχει τη δύναμη να συγχωρεί, σε αντίθεση με τον Στιβ Κούγκαν, του οποίου ο κυνισμός δεν του επιτρέπει τέτοιες πολυτέλειες.
Ο Στίβεν Φρίαρς με τη μαεστρία
που τον διακρίνει, έχει καταφέρει να φέρει κοντά αυτούς τους δυο αντιφατικούς
και τελείως διαφορετικούς χαρακτήρες, διατηρώντας το χαρακτηριστικό του, που
είναι να κάνει μέσα από τις ταινίες του, αυστηρό σχολιασμό. Στην ταινία αυτή,
χρησιμοποιώντας το χαρακτήρα της Φιλομένα, μας περνάει το μήνυμα ότι η πίστη
και η ελπίδα μπορούν να υπερνικήσουν τον κυνισμό και το στυγνό ρεαλισμό.
Οι διάλογοι είναι πανέξυπνοι και
μοιρασμένοι τόσο έξυπνα, ώστε το δράμα και το χιούμορ διαπλέκονται σε ένα
γοητευτικό, τρυφερό σύνολο, εκεί δε που ο θεατής τείνει να λυπηθεί τη Φιλομένα,
έρχεται μια έξυπνη ατάκα της και του θυμίζει ότι είναι και αυτή άνθρωπος με
κρυφές πτυχές, που μπορεί να τη βοηθούν να ξεπερνάει τις δύσκολες καταστάσεις,
σε αντίθεση με τον κυνικό, ωμό δημοσιογράφο που όμως μπαίνει σε σκέψεις, αλλά
είναι υποχρεωμένος, εκ των πραγμάτων, να διατηρεί την εικόνα του ρεαλιστή.
Εξαιρετική ταινία από όλες τις
απόψεις.
Υπόθεση: Η Philomena Lee ήταν
έφηβη όταν έμεινε έγκυος στην Ιρλανδία του 1952. Θεωρήθηκε «έκπτωτη» και έζησε
σε μοναστήρι, όπου της στέρησαν το παιδί της, όταν ήταν ακόμα νήπιο για να το
στείλουν σε παρένθετη οικογένεια στην Αμερική. Η ταινία παρακολουθεί την
περιπέτεια και τις αναπάντεχες στιγμές που της επιφυλάσσει η αναζήτηση του γιου
της για πενήντα ολόκληρα χρόνια.
Σκηνοθεσία: Στίβεν Φρίαρς
Με τους: Στιβ Κούγκαν,
Τζούντι Ντεντς, Τσάρλι Μέρφι, Σιμόν Λαμπιμπ, Σόφι Κένεντι Κλαρκ
Προβάλλεται από 27/2/14 (Κριτική μου για το www.myfilm.gr)
