Το πρόσωπο του κακού (Evil dead)

Υπόθεση: Πέντε εικοσάχρονοι φίλοι είναι κλεισμένοι σε μια απόμερη καλύβα, όπου ανακαλύπτουν το Βιβλίο των νεκρών και μαζί τη μαγνητοσκοπημένη μετάφρασή του από έναν αρχαιολόγο. Όταν τα ξόρκια θα ακουστούν ξανά, η παρέα άθελά της θα ξυπνήσει τους δαίμονες που κατοικούν στο δάσος. Έτσι θα ξεκινήσει μια εφιαλτική καταδίωξη μέχρι τελικής πτώσης.

Κριτική: Πριν φτάσετε σ’ αυτή εδώ την (χμ) κριτική, θα πρέπει να έχετε διαβάσει πιο πάνω την υπόθεση. Οπότε είναι σα να έχετε δει τη μισή ταινία. Μια ταινία που
πέραν του γεγονότος ότι είναι remake (η πρωτότυπη ήταν το 1981 του σημερινού παραγωγού Σαμ Ράιμι), αυτό που προσφέρει περισσότερο είναι μερικές χιλιάδες λίτρα αίματος επιπλέον.

Κατά τα άλλα, η συνταγή τηρείται επακριβώς: Μοναχικό σπίτι στο δάσος, μια παρέα ανέμελων νέων (ανέμελων; Όχι ακριβώς, αφού η μια κοπέλα βρίσκεται σε στάδιο απεξάρτησης και άρα πιο ευάλωτης στο Κακό), που πάνε να κάνουν τις διακοπές τους, μια κατάρα που βαραίνει το σπίτι, πόρτες που τρίζουν, σκάλα υπογείου με σάπια σκαλιά (που τρίζουν κι αυτά) και ένα βιβλίο, που όταν το ανοίξει κάποιος, ανοίγει και μια πόρτα στο Κακό.

Νομίζω, ότι κάπου τα έχουμε ξαναδεί όλα αυτά και ο Φέντε Αλβαρέζ δεν κάνει κάτι για να ξεπεράσει τη ρίζα του Κακού, την ταινία του Σαμ Ράιμι, δηλαδή, παρόλο που και ωραία φωτογραφία έχει και καλό σενάριο. Για τη μουσική υπόκρουση και τους ήχους του Κακού, δεν το συζητώ, είναι too much.

Αξίζει μόνο να προσέξει κανείς, την ερμηνεία της Τζέιν Λεβί (ως Μία), οι μεταμορφώσεις της οποίας είναι συγκλονιστικές, αλλά πνίγονται στους τόνους αίματος και εμετού που εκτοξεύονται κατά τη διάρκεια του φιλμ.

Σκηνοθεσία: Φέντε Αλβαρέζ
Με τους: Τζέιν Λεβί, Σίλο Φερνάντεζ, Τζέσικα Λούκας, Λου Τέιλορ Πούτσι, Ελίζαμπεθ Μπλάκμορ

Προβάλλεται από 5-5-2013

(Κριτική μου στο myFilm)