Oblivion

Κακά τα ψέματα. Ο Στάνλεϊ Κιούμπρικ που για πρώτη φορά έθεσε την επιστημονική φαντασία κάτω από το πρίσμα της μεταφυσικής με το «2001 - Οδύσσεια του διαστήματος» (1968) και ο Ρίντλεϊ Σκοτ που την προχώρησε στον τρόμο και τη φρίκη με το Allien (1979) και στο φιλμ νουάρ με το Blade runner (1982), δεν θα ξεπεραστούν όση ψηφιακή τεχνολογία και να χρησιμοποιηθεί σήμερα.

Θα μου πείτε, πού τους θυμήθηκες τώρα αυτούς από τον 20ό αιώνα; Μα τους θυμήθηκα, διότι αυτή η ταινία έχει λίγο απ’ όλα (μέχρι και περιπολικά ιπτάμενα μηχανήματα σε στυλ RoboCop έχει) και το μόνο που δεν είδα στο τέλος της, ήταν αυτός ο άχρωμος (μαύρο κενό, δηλαδή) και παραλληλόγραμος μονόλιθος, που κατά τα φαινόμενα άλλαξε τη μοίρα της ανθρωπότητας στην «Οδύσσεια» του Κιούμπρικ.

Ας πιάσουμε την ταινία μας όμως, η οποία είναι τεχνικά άρτια. Η σχεδίαση είναι φανταστική και η φωτογραφία, πραγματικά σε στέλνει σε άλλους κόσμους. Τέτοια δε, βυθισμένη στην άμμο ανθρωπότητα και τέτοια ερήμωση, είχα να δω από τον πρώτο «Πλανήτη των πιθήκων» (1964) του Φράνκλιν Σάφνερ με τον Τσάρλτον Ίστον να αντικρίζει στο τέλος το θαμμένο μέχρι τη μέση Άγαλμα της Ελευθερίας στη Νέα Υόρκη. Το design παίρνει άριστα.
Να μιλήσω για ερμηνείες; Χάρτινοι, επίπεδοι χαρακτήρες και ο Τομ Κρουζ σε στυλ «ο κύριος επικίνδυνες αποστολές», παίζει αυτό που ξέρει να κάνει, ενώ οι κυρίες είναι ψυχρές και ψεύτικες σαν γυναικοειδή ρομπότ.
Η σκηνοθεσία; Μέχρι το ένα τρίτο της ταινίας, δεν μας έχει δώσει εκείνο το σασπένς, που χρειάζεται
σαν κίνητρο για να την παρακολουθήσεις μέχρι τέλος. Και διαρκεί δύο ώρες και έξι λεπτά. Δείχνει να μην έχει σενάριο, ή μάλλον δείχνει να έχει σενάριο, γραμμένο όμως για τον «κύριο επικίνδυνες αποστολές».
Η μουσική είναι επική, αλλά τα ηχητικά εφέ είναι εκκωφαντικά και επιπέδου φλίπερ, που όλοι έχουμε παίξει κάποια στιγμή σε κάποιο μπαρ.

Ένα πράγμα μου άρεσε σ’ αυτή την ταινία: Όταν περί το τέλος ανακοινώνεται στον Τζακ (Τομ Κρουζ) ότι τον είχαν επιλέξει από χιλιάδες άλλους για τη συγκεκριμένη σωτήρια αποστολή, επειδή σε κάποια στιγμή, ανέσυρε μέσα από κάποια συντρίμμια μερικά βιβλία και έδειξε πραγματικό ενδιαφέρον γι’ αυτά. Μάλιστα, πριν την τελική του κίνηση, επικαλείται έναν στίχο που είχε διαβάσει σε ένα από αυτά και τον είχε ενστερνισθεί. Τον είδαν να διαβάζει, δηλαδή, και κατάλαβαν ότι διέφερε από τους άλλους. Δεν ξέρω αν αυτή η σκηνή ήταν σκόπιμη ή αν ξέφυγε από τους παραγωγούς. Πάντως δεν διάβαζε από tablet!

Η ταινία για τους φίλους του είδους και ηλικίας κάπου μέχρι 16 ετών είναι αρκετά καλή.

Υπόθεση: 2077. Ο Τζακ Χάρπερ, ένας από τους τελευταίους εναπομείναντες ανθρώπους στη Γη, έχει ως αποστολή του να επιδιορθώνει τα ρομποτικά σκάφη που επιτηρούν τη Γη και την προστατεύουν από τους εισβολείς. Όταν σε μια από τις τελευταίες περιπολίες του προτού εγκαταλείψει κι εκείνος τη Γη, ο Τζακ θα συναντήσει μια μυστηριώδη, γοητευτική γυναίκα και οι δυο τους θα ζήσουν μια μεταφυσική εμπειρία που θα τους αλλάξει για πάντα, ενώ την ίδια στιγμή, όλα όσα γνώριζε ο ήρωας θα τεθούν υπό αμφισβήτηση, καθώς μια εναλλακτική αλήθεια αποκαλύπτεται ολοζώντανα μπροστά του… Η μοίρα της ανθρωπότητας είναι τώρα στα χέρια ενός ανθρώπου που πίστευε πως ο κόσμος μας ήταν προδιαγεγραμμένος να καταστραφεί. 

Σκηνοθεσία: Τζόζεφ Κοζίνσκι
Με τους: Τομ Κρουζ, Μόργκαν Φρίμαν, Άντρεα Ράιζμποροου, Νικολάι Κόστερ-Βαλντάου, Όλγα Κιριλένκο, Μελίσα Λίο 

Προβάλλεται από 18-4-2013

(Κριτική μου στο myFilm)