Γιατί στις 100: Διότι θίγει το θέμα των ατομικών ελευθεριών και του αυταρχικού, καταπιεστικού, δικτατορικού, φασιστικού κράτους με φόντο ένα ψυχιατρείο. Δείχνει ότι οι αγώνες για την ελευθερία της έκφρασης έχουν πάντοτε κάποιο τίμημα και δεν μπορούν να διεξάγονται από τον καναπέ του σπιτιού ακούγοντας απαλή μουσική και κυρίως κλασική, όπως πολύ εύστοχα χρησιμοποιείται για αποχαύνωση στα σαλόνια του θεραπευτηρίου. Αν και με καταθλιπτικό περιεχόμενο η «πολιτική» αυτή ταινία, βλέπεται θαυμάσια εξαιτίας των καταπληκτικών ερμηνειών, της σφιχτής σκηνοθεσίας και της φωτογραφίας της. Προτάθηκε για 9 Όσκαρ και κέρδισε τα 5, εκ των οποίων δύο πήραν οι πρωταγωνιστές.Υπόθεση: Καταδικασμένος σε ισόβια ο Μακ Μέρφι υποδύεται τον τρελό για να σταλεί στο φρενοκομείο και να περνάει καλά. Ατυχώς, γι’ αυτόν το ίδρυμα στο οποίο εισάγεται, διοικείται από μια πολύ σκληρή προϊσταμένη, με την οποία έρχεται σε σύγκρουση, ιδιαιτέρως όταν προτρέπει τους άλλους «όχι και τόσο τρελούς» -όπως διαπιστώνει- σε εξέγερση για να ανακτήσουν κάποια στοιχειώδη δικαιώματα. Αποτέλεσμα θα είναι, να τιμωρηθεί πολύ σκληρά και να εμπνεύσει ένα γιγαντόσωμο μαύρο για να δραπετεύσει.
Σκηνοθεσία: Μίλος Φόρμαν
Πρωταγωνιστούν: Τζακ Νίκολσον, Λούις Φλέτσερ
