Γιατί στις 100: Είναι διατριβή πάνω στην αγωνία, τον τρόμο και τη φρίκη. Είναι ασπρόμαυρη με ένα ευρηματικό σενάριο γεμάτο ανατροπές μέχρι την τελευταία στιγμή. Ουσιαστικά είναι μια ταινία μελέτη της κινηματογραφικής εικόνας, αφού στηρίζεται περισσότερο στα πλάνα και στο καλό μοντάζ παρά στους διαλόγους, που είναι και ελάχιστοι. Δεν διαθέτει φανταστικές ερμηνείες. Δεν έχει χαρακτήρες που μένουν αξέχαστοι, αλλά έχει δυνατές εικόνες. Η σκηνή με τη δολοφονία μέσα στο μπάνιο, παραμένει αξέχαστη όπως και η μουσική που τη συνοδεύει, η οποία είναι χαρακτηριστική και θεωρείται «ήχος αναφοράς» για σκηνές τρόμου, σε πάρα πολλές παρωδίες, δυστυχώς. Είναι από τις ταινίες που δεν μπορείς να αφηγηθείς την υπόθεση γιατί χάνουν τη μαγεία τους. Ο Χίτσκοκ εμφανιζόταν ο ίδιος στο διαφημιστικό τρέιλερ και ξεναγούσε τους θεατές στο εφιαλτικής όψεως σπίτι του ψυχοπαθούς Άντονι Πέρκινς, χωρίς να λέει τίποτα για την υπόθεση της ταινίας.Ο Φρανσουά Τρυφώ είχε πει γι’ αυτήν ότι είναι «κατά 50% μια βωβή ταινία», ενώ ο Χίτσκοκ παραδέχεται ότι χρησιμοποίησε την κάμερα «για να παραπλανήσει το κοινό».
Σκηνοθεσία: Άλφρεντ Χίτσκοκ
Πρωταγωνιστούν: Άντονι Πέρκινς, Τζάνετ Λι, Βέρα Μάιλς, Τζον Γκαβιν, Μάρτιν Μπάλσαμ
