Όταν ανοίγω το blog και βλέπω την ημερομηνία της προηγούμενης ανάρτησης πανικοβάλλομαι. Σκέφτομαι «τόσες μέρες και δεν έχω γράψει τίποτα, τι το θέλω;». Αυτή η ερώτηση τριγυρίζει κάθε φορά στο μυαλό μου και φυσικά γίνεται εμπόδιο για άλλη σκέψη. Θυμάμαι όμως, πάλι κάθε φορά, μια παλιά σειρά επιφυλλίδων μου στην Αμαρυσία με γενικό τίτλο «Ανα-γνώσεις», που ήταν αφιερωμένη στο «γράψιμο» και στο «διάβασμα» και θυμάμαι που έγραφα ότι το γράψιμο ήταν πάντα μια ανάγκη του ανθρώπου από τη στιγμή που ήθελε να επικοινωνήσει και επίσης ήταν και ένα μέσο των μελλοντικών γενεών για να γνωρίζουν τις προηγούμενες. Θα μου πείτε, καλά ό,τι γράφεται είναι και μνημειώδες; Όχι, αλλά ακόμα και από τις «χαζομάρες» που γράφονται, ο ιστορικός του κάθε μέλλοντος μπορεί να βγάζει συμπεράσματα για το παρελθόν μιας κοινωνίας.
Αρκετοί, λοιπόν, άνθρωποι γράφουν και περισσότεροι διαβάζουν, ενώ μεγάλη μερίδα αναγνωστών θεωρεί όντα συναρπαστικά και μυστηριώδη τους συγγραφείς (σε πρώτο βαθμό) και τους δημοσιογράφους (σε δεύτερο), επειδή οι ίδιοι είτε θέλουν να γράψουν αλλά δεν έχουν την ικανότητα, είτε θέλουν να γράψουν αλλά δεν έχουν χρόνο. Σε ποια κατηγορία βάζω τον εαυτό μου ως blogger δεν μπορώ να εξηγήσω. O blogger είναι αναγνώστης και συγγραφέας ταυτόχρονα. Ξεκινά ως αναγνώστης. Και κάποια στιγμή, όταν θέλει να εκφραστεί, ανοίγει ένα blog όπως τα παλιά χρόνια οι γονείς μας και οι παππούδες μας άνοιγαν «ημερολόγιο» και έγραφαν τις σκέψεις της ημέρας. Ένα Ημερολόγιο που πολλές φορές κρατούσαν καλά κρυμμένο, συνήθως με δεμένα τα δύο εξώφυλλα με μια κορδέλα ή δερμάτινο κορδονάκι.
Σήμερα, εποχή της ανοικτής κοινωνίας, το Ημερολόγιο αυτό είναι όχι μόνον ορθάνοικτο (τουλάχιστον γι’ αυτά που θέλουμε να δημοσιοποιούμε, διότι ας μη γελιόμαστε, δεν τα γράφουμε όλα), αλλά ανοικτό και σε σχόλια (διαδραστικό ημερολόγιο, δηλαδή). Δημιουργεί δε, μια παράξενη υποχρέωση. Ναι υποχρέωση. Από τη στιγμή, που ένας σοβαρός blogger θέλει να κρατηθεί στο ύψος του και στο ύψος των περιστάσεων, τότε όταν γράφει κάτι, επειδή μπορεί και να διαβαστεί και να υποστεί σχολιασμό, θα πρέπει «να έχει και κάτι να πει». Εκεί ακριβώς, αρχίζει και ο πανικός που έλεγα στην αρχή. Αυτό ίσως να είναι και ένα γενικό πρόβλημα των bloggers, οι οποίοι από τη στιγμή που τα γραπτά τους είναι «κοινά», δημόσια, ανήκουν στην κοινωνία του διαδίκτυου δηλαδή, τότε θα πρέπει όταν γράφουν, να έχουν κάτι να λένε «προς» το σύνολο, κάτι να «προσφέρουν» και να μην «παραμιλάνε», όπως μερικοί συμπολίτες μας στο δρόμο τώρα με την οικονομική κρίση.
Και το ερώτημά μου, όπως και τότε που έγραφα τις επιφυλλίδες, παραμένει «Γιατί γράφουν;» αυτοί που θέλουν να γράφουν. Αντί για απάντηση τίθεται το άλλο ερώτημα, πιο εκσυγχρονισμένο σε σχέση με την εποχή των επιφυλλίδων μου: «Οι αναγνώστες, τι περιμένουν από ένα blog; Ειδήσεις; Αποκαλύψεις; Δοκίμια; Προσωπικές εξομολογήσεις;
Μάλλον θα επανέλθω.
(Μερικές από τις επόμενες αναρτήσεις υπό την ετικέτα "Σχόλιο" βασίζονται σε μια μεγάλη σειρά επιφυλλίδων που είχα γράψει στην ΑΜΑΡΥΣΙΑ από τις αρχές Μαΐου μέχρι τα μέσα Ιουλίου του ίδιου έτους)
Αρκετοί, λοιπόν, άνθρωποι γράφουν και περισσότεροι διαβάζουν, ενώ μεγάλη μερίδα αναγνωστών θεωρεί όντα συναρπαστικά και μυστηριώδη τους συγγραφείς (σε πρώτο βαθμό) και τους δημοσιογράφους (σε δεύτερο), επειδή οι ίδιοι είτε θέλουν να γράψουν αλλά δεν έχουν την ικανότητα, είτε θέλουν να γράψουν αλλά δεν έχουν χρόνο. Σε ποια κατηγορία βάζω τον εαυτό μου ως blogger δεν μπορώ να εξηγήσω. O blogger είναι αναγνώστης και συγγραφέας ταυτόχρονα. Ξεκινά ως αναγνώστης. Και κάποια στιγμή, όταν θέλει να εκφραστεί, ανοίγει ένα blog όπως τα παλιά χρόνια οι γονείς μας και οι παππούδες μας άνοιγαν «ημερολόγιο» και έγραφαν τις σκέψεις της ημέρας. Ένα Ημερολόγιο που πολλές φορές κρατούσαν καλά κρυμμένο, συνήθως με δεμένα τα δύο εξώφυλλα με μια κορδέλα ή δερμάτινο κορδονάκι.
Σήμερα, εποχή της ανοικτής κοινωνίας, το Ημερολόγιο αυτό είναι όχι μόνον ορθάνοικτο (τουλάχιστον γι’ αυτά που θέλουμε να δημοσιοποιούμε, διότι ας μη γελιόμαστε, δεν τα γράφουμε όλα), αλλά ανοικτό και σε σχόλια (διαδραστικό ημερολόγιο, δηλαδή). Δημιουργεί δε, μια παράξενη υποχρέωση. Ναι υποχρέωση. Από τη στιγμή, που ένας σοβαρός blogger θέλει να κρατηθεί στο ύψος του και στο ύψος των περιστάσεων, τότε όταν γράφει κάτι, επειδή μπορεί και να διαβαστεί και να υποστεί σχολιασμό, θα πρέπει «να έχει και κάτι να πει». Εκεί ακριβώς, αρχίζει και ο πανικός που έλεγα στην αρχή. Αυτό ίσως να είναι και ένα γενικό πρόβλημα των bloggers, οι οποίοι από τη στιγμή που τα γραπτά τους είναι «κοινά», δημόσια, ανήκουν στην κοινωνία του διαδίκτυου δηλαδή, τότε θα πρέπει όταν γράφουν, να έχουν κάτι να λένε «προς» το σύνολο, κάτι να «προσφέρουν» και να μην «παραμιλάνε», όπως μερικοί συμπολίτες μας στο δρόμο τώρα με την οικονομική κρίση.
Και το ερώτημά μου, όπως και τότε που έγραφα τις επιφυλλίδες, παραμένει «Γιατί γράφουν;» αυτοί που θέλουν να γράφουν. Αντί για απάντηση τίθεται το άλλο ερώτημα, πιο εκσυγχρονισμένο σε σχέση με την εποχή των επιφυλλίδων μου: «Οι αναγνώστες, τι περιμένουν από ένα blog; Ειδήσεις; Αποκαλύψεις; Δοκίμια; Προσωπικές εξομολογήσεις;
Μάλλον θα επανέλθω.
(Μερικές από τις επόμενες αναρτήσεις υπό την ετικέτα "Σχόλιο" βασίζονται σε μια μεγάλη σειρά επιφυλλίδων που είχα γράψει στην ΑΜΑΡΥΣΙΑ από τις αρχές Μαΐου μέχρι τα μέσα Ιουλίου του ίδιου έτους)
